De bramen zijn rijp!
Op 21 juli zijn we uit de haven van Heerenveen vertrokken na zowel water
als diesel getankt te hebben. De eerste
nacht slapen we op de tjonger aan een mini-eilandje met rare steigertjes.
Je kan gemakkelijk aanleggen, maar of je van
de boot af kan, hangt ervan af of je de boot goed ‘gemikt’ hebt. Er is ook niet veel reden om van de boot te
gaan als je geen hond bij hebt. Er is
geen vuilbak en het eiland is piepklein. Tegen de avond liggen we echt niet
meer alleen. Zowel voor – als achter ons
komen boten aanleggen voor de nacht.
De volgende morgen varen we verder in de hoop van een plekje
te vinden aan de brandemeer. We hebben
geluk, er is een grote plek voor ons voorzien en we kunnen gemakkelijk
aanleggen.
Als we aan de
brandemeer aanleggen op 22 juli, is het ontzettend warm. Er is wel een constante harde wind. Eigenlijk een bijna verwarrende
situatie. Je kan goed in het zonnetje
zitten als je kan verdragen om bijna van je stoel geblazen te worden. En ja hoor, opletten geblazen voor
zonnebrand! We hebben goed ingesmeerd.
Op één of andere manier wordt je moe van in de wind te zitten.
Pas
bij valavond trek ik met mijn fototoestel het gebied in. Tot mijn grote verbazing zijn alle bramen al
rijp! Een volle maand vroeger dan vorig jaar hangen er honderden kilo’s
ongeplukte bramen zomaar te hangen aan de struiken. Het doet pijn aan mijn hart dat ik nu nog
geen bramen kan plukken vermits ik ze nu niet kan verwerken. Het is pas interessant voor me om ze te
plukken als ik zeker weet dat we enkele dagen later huiswaarts keren. Niemand plukt ze dus…eigenlijk toch een
beetje triest.
De brandemeer siddert nog
van de warme dag en het is moeilijk om scherpe foto’s te nemen vermits alle
planten bewegen in de nog steeds hard blazende wind. Pluis wordt van de rijpe bloemen
geblazen.
Een witte reiger komt
overvliegen, en dat gebeurt heel traag vermits hij probeert tegen de wind in te
vliegen.
We gaan vroeg slapen, de televisiebeelden nog op het
netvlies van alle ellende van het toestel van Malaysian Airways dat boven
Oekraïne is neergeschoten. Vermits we in
Nederland varen en daar enkel
Nederlandse televisie kijken, is er alle aandacht voor de bijna 200
Nederlanders die in die crash omkwamen.
Vreselijke situatie. Ik hoop en
bid dat we dat nooit met onze kinderen of andere familieleden moeten doormaken.
De volgende dag is een herhaling van het weer van
gisteren. De hele voormiddag poetsen we
de boot en de boot begint er steeds
beter uit te zien.
Het is te warm in de
namiddag om veel te doen. Een goed
moment om de tour de france een beetje te volgen. S’avonds trek ik terug de brandemeer in met
mijn toestel. Een groepje ganzen is niet
gesteld op mijn gezelschap en vliegt luid snaterend op.
Ik spot een nestkastje voor grote vogels…
vraag me af voor welke soort dat gemaakt is. Het lijkt wel een grote brievenbus voor reuzen op zo'n zevental meter boven de grond. Misschien voor uilen of een andere roofvogel
En terwijl ik na een uur richting boot terugkeer, komt nog maar eens de
witte reiger tegen de wind aanvliegen…
Vreemde vogel!
Donderdagmorgen vertrekken we naar Echtenerbrug om na vier
dagen buitenleven onze voorraden terug aan te vullen. In Echtenerbrug betaal je nog steeds twee
euro aan de brugwachter als je door de brug wil varen. Deze zwaait een houten klompje naar je toe en
daar drop je het geld in. Het blijft
eventjes een spannend moment of je de klomp in je handen krijgt gezwaaid of er
naast zult grijpen. Toch is dat nog
nooit gebeurd…ik denk dat de brugwachters heel veel vaardigheid hebben
opgebouwd in het klompzwaaien zodat je er toch telkens je geld in kwijt kan.
Na de middag in de spar fruit en drankvoorraad gehaald en we
zijn er klaar voor om morgen terug weg te varen richting Ossenzijl. Het is gewoon te warm op het dek, ondanks de
wind. In de boot is het 31 graden warm!
We beginnen er al aan te wennen.
Straks
toch even samen een terrasje doen in de schaduw. Dat is dan voor mij de kans om de brugwachter
in actie eens te vereeuwigen voor mijn blogje.
Op het brugwachtershuis staat een aankondiging dat er vanavond rond
kwart na acht een wedstrijd spijkerbroekhangen is… vermits ik niet weet wat dat
is, zal ik, benieuwd als ik ben straks even gaan poolshoogte nemen. Er staat
wel bij dat iedereen mee doet op eigen risico.
Aan foto’s nemen zal wel geen risico hangen zeker…
En ja hoor…er is volop sfeer aan de waterkant als de
wedstrijd bezig is. Iedereen van jong
naar oud kan aan een spijkerbroek gaan hangen.
De jongen met de opgekrulde tenen, een zekere Eric wint de prijs door 1 minuut en veertig seconden te blijven hangen.
Diegene die dat het langste kan volhouden wint een prijs. Het brengt in elk geval nog extra sfeer in de
haven als mensen dan ook op tijd loslaten en in het water tuimelen. Na een uurtje heb ik het wel bekeken en is
de zonsondergang hetgene dat mijn aandacht krijgt.
Het is een supermooie en zachte avond aan dek
en het is werkelijk een betoverend kleurenspel als de zon ondergaat! Echt weer de moeite .. en ik kan het dan ook
niet laten om weer een aantal foto’s te nemen.
Rond tien uur gaan we naar binnen om te slapen. Morgen is er weer een dag…
.
