nog eens weerribben

Weerribben in alle rust... Vanmiddag hebben we enkele uren door de weerribben gevaren met een vriendin aan boord en JP als captain.

De zon scheen...er was een beetje wind en we zijn op de hele tijd vier andere bootjes tegengekomen.

Heel traag varend met de voeten overboord in het water en de fotocamera in aanslag, heerlijk relax en onbeschaamd samen genietend van de mooie tocht......zalig moment!

Heel veel bloemen staan in bloei langs de waterkant. het paars van de bramen en het lichtgele van de kamperfoelie kleurde tussen de vele tinten groen. Als de zon schijnt komt er altijd een dieptezicht bij in het ontoegankelijk lijkend  mooie moerasbos.

Grote libellen vliegen rondom ons maar blijven niet lang genoeg ter plekke om gefotografeerd te worden. Achter  elke hoek of buiging van de kanaaltjes weer nieuwe mooie beelden.

Ook de vaart door het moerasbos biedt weer de magische beelden waar water en bomen elkaar raken. Dat beeld blijft voor mij vervuld van een mysterieuze schoonheid... Moeilijk om de grens tussen onder en boven water vast te stellen. Telkens we hier komen kijk ik naar dat moment uit...Het moment van: dit bos is betoverd...en er is zelfs een beetje magie aanwezig in het moment dat het beeld zich vormt. .Puur genieten als blijkt dat het geen fantasie was van een vorige vaartocht maar ook nu weer als geschenk op ons wacht.…

Dan hoop ik dat ook mijn camera lief voor me is en deze beelden bewaart zoals ik me ze wil herinneren.... later thuis en voor deze blog...

Na ook nog een tocht door het rietland... Terug op de boot...Morgen reizen we weer verder..op zoek naar ook andere mooie plekken, beelden en verhalen...

Viv

Daar bij die molen

Gisteren vertrokken we uit Ossenzijl. We hoopten een plekje te vinden aan de molens langs de Helomavaart....En ja hoor aan de steiger was nog een plekje vrij...Zalig!

Rond tien uur kan ik al met mijn camera op pad om te zien hoe het in de rottige merkte gesteld is zes weken later...dan vorige keer...

Bij het ooievaarsnest was duidelijk dat slechts één jong het gered had....Leuk om te zien hoe dat jong oefent met op de rand van het nest staan.

 Vader of moeder laten het jong geen moment alleen. Het jong leert ook al klepperen met de bek...fascinerend om het van op afstand te bekijken...Het blijft me boeien. Het zal wel voor één van de dagen zijn wanneer dit jong zal moeten leren vliegen.  Ik vraag me af of die dan ooit terug in het nest geraakt... Of misschien komen ze niet meer op het nest...dat moet ik eens opzoeken.

In de namiddag trek ik over een brugje het moerasbos in langs houten paadjes...Het is er wondermooi...Het zonlicht wordt heel erg mooi gefilterd door de bomen. 

 Je loopt er kilometers alleen. Puur genieten en mijn camera in de aanslag. Één koppel wandelaars kom ik tegen en als ik hen de weg vraag, blijken ze van Aalst in België te zijn. We hebben een beetje gepraat en het blijkt dat zij de streek al zestien jaar bewandelen en ze echt wel tips voor me hebben...

Na ongeveer een uur kom ik terug op bekend terrein en vind ik de weg die me terug bij de boot zal brengen.

Op het wandelpad dat met schelpen verhard werd, vind ik een klein zacht diertje dat heel erg zijn best doet om dood te lijken... Het is een mooie kleine mol. Het lukt me om foto's te nemen. Aanraken doe ik het maar niet omdat het zich niet echt dood zou schrikken.. De klauwen aan de voorpoten zijn echt groot voor zo een klein diertje... Wat een kracht moet dat beestje in die pootjes hebben... Als mijn nieuwsgierigheid bevredigend is ga ik een paar meter verder staan kijken....en ja hoor....ze draait zich en 'haast' zich snel weg..… Hopelijk vindt ze snel veiligheid want een kilometer verder vind ik een molletje dat minder geluk heeft gehad en doodgebeten werd.

Op het schelpenpad landen ook veel grote libellen... RaRa waar zit ze...het lijkt wel een Zoekplaatje... Het lijkt wel gecamoufleerd.

Niet ver van het ooievaarsnest valt mijn oog op het gat in een elektriciteitspaal aan de overkant van het water. Het lijkt een hol van een nest. Mijn geduld wordt beloond als er een vogel snel in wegkruipt.... Als ik probeer te wachten om meer van de vogel te zien met de camera in aanslag komt de vogel vliegensvlug buiten ...Pas nadien merk ik dat ik toch een geslaagde foto maakte.  Bij het opzoeken vind ik dat het een zwarte spreeuw zou zijn.

Deze komt vooral voor in het zuiden en is een holenbroeder... Raar dat hij hier verzeilde... Maar dat gebeurt wel met meer vogels.  We zien nog maar eens een witte reiger passeren...

Mijn dag kan niet meer stuk en het is nog een heerlijke avond aan dek van de boot...

Wonderlijk toch dat minder rugpijn mijn boot vakanties dit jaar zo boeiend maakt...Kunnen wandelen zonder pijn geeft betere foto momenten... Via de blog hoop ik dat ook andere mensen van de foto wandelingen kunnen genieten....

Bijschrift toevoegen

Viv

koffie drinken

Vanmorgen een fietstochtje gemaakt met JP naar het cafeetje naast de Weerribben...dat is maar vijf kilometer enkele reis.

Op die vijf kilometer doorheen moeder natuur is er voor onze wielen twee keer een (volledig) zwarte slang weggevlucht in het gras. Die slangen lagen met een paar honderd meter tussen te zonnen of op te warmen op de warme macadam ....

En in een sloot waar we passeerden resideerden twee knobbelzwanen en enkele jongen.  Tot mijn grote spijt kreeg ik echter geen van deze dieren op foto. Dat gaat namelijk niet als je fietst……Spijtig, maar het is nu zo.

De vogeltjes op het terras waar we koffie dronken staan wel uitgebreid op de foto. Die slaagden erin om een volledig koekje weg te graaien naast een lege kop! En dan maar vechten om de buit te behouden. Zelfs een vinkje ontbrak niet op het festijn!

Langs de weg zijn mooie kleine huisjes. Het lijkt Bokrijk wel...het zijn huisjes waarin vroeger turfstekers gezinnen leefden en die nu als vakantiehuisjes gebruikt worden.

Heel de tijd is het snikheet. We lunchen bij het terug keren in de kluft en zitten daar helemaal alleen. Wat een verschil met vorige dagen! Het blijft zo warm tot vier uur en dan bewolkt het stilaan en er komt meer wind die de grootste warmte wegblaast...

We maken de boot stilaan klaar voor de regen en wachten op dek op wat komen gaat...

Op facebook lazen we dat Antwerpen 'in diggelen' ligt na de drie grote onweders die daar passeerden. JP legt alvast de boot met een extra touw vast.... we zijn er klaar voor.

Viv

Ossenzijl en de weerribben begin juni

Ossenzijl en de Weerribben.....

Terwijl grote onweders Belgie teisteren, zitten we te bakken op de boot in Ossenzijl in het noordelijke deel van Nederland ..om precies te zijn in de kop van Overrijssel...Het is pinksterweekend en we zijn blij dat thuis iemand ons telefonisch kon melden dat we geen schade hadden met de hagelstenen met de grootte van tennisballen.

Voor ons mag het een beetje afkoelen. Vanmiddag passeerden de onweders in de verte zonder een druppel hier te lossen...

 

We liggen in de buurt van de kluft, vlakbij de weerribben aan een priveesteiger van vrienden. Met de kleine boot ben je zomaar bijna onmiddellijk in het moerasbos van de Weerribben.

Machtig om door de weerribben te varen op zeer trage wandel snelheid. Vele mensen peddelen hier urenlang met slanke kano's doorheen. Soms vaar je tussen het riet, soms midden doorheen het moerasbos..

.maar altijd is het adembenemend mooi als het zonnetje voor dieptezicht zorgt... Ook al deden we dit al vaak..toch kijken we er telkens weer naar uit om daar te kuieren en te dobberen met de kleine boot.

Gisteren zagen we een moeder eend met haar jongen en altijd zie je mooie planten...

soms vaar je midden tussen de waterlelies..

Fascinerend dat er hele grote stukken zijn waar je als mens geen toegang hebt omdat je er gewoon niet kunt lopen of staan in het moerasbos. 

In de Weerribben die ontstonden door vervening en turfsteken in lang vervlogen tijden werden inmiddels ook succesvol otters uitgezet. Die bouwen daar rustig aan hun toekomst. in het natuurcentrum hier kan je filmpjes zien over die otters en over het vroegere turfsteken. 

Het natuurcentrum organiseert ook geleide bootwandelingen in het gebied. Het is mooi om te zien hoe men erin geslaagd is om menselijke recreatie te verzoenen met dit prachtige natuurgebied.

Nu is het avond en de verkoeling komt langzaamaan..Vele boten en dagjes toeristen die hier voor het lange pinksterweekend waren zijn allang uit ons zicht verdwenen. We horen en zien geen kinderen meer die zwemmend verkoeling zoeken en geen kleine bootjes die voor het slapen gaan nog een beetje rondvaren in kanalen of havenkom....Neen, het lange weekend lijkt definitief voorbij... 

Het is een echte Privilegie om nog wat langer te kunnen blijven en morgen en overmorgen de Weerribben voor ons alleen te hebben...

Viv