14 mei was het zover. Ik had me ingeschreven voor een Hawar-'arrangement' waarin een wandeling met een schaapsherder en schapen was inbegrepen, een lekkere lunch en het vilten van een eigen vachtje.
Wat ik ervan moest verwachten was me niet helemaal duidelijk, maar dat ik ervan zou genieten, daar was ik vrij zeker van. Vanuit de boot was ik met de wagen op een halfuurtje ter plaatse.
Schaapsherder Hilde woont in Appelscha in een heel erg groene omgeving. Zijzelf en haar partner leven heel erg milieubewust. Ze drinken thee van planten uit eigen tuin en ze bezitten zelfs een composttoilet, waar je eerst moet beslissen wat je wil produceren en dan pas op een bepaalde plek moet gaan zitten. Na een tijd worden die menselijke producten gebruikt om op het land te gebruiken. tja waarom niet ..het zal niet slechter zijn dan dierenmest denk ik. Hun twee mooie bordercollies hadden een nest prachtige pups op de wereld gezet.
Pups, die op het moment dat we er waren met de acht bezoekers, zeven weken oud waren. Ze waren werkelijk allerschattigst en verleidelijk toen ze in onze armen werden gelegd. Er werden duidelijk nog nieuwe baasjes gezocht die tijd en ruimte hadden om met een hond veel te wandelen of hem te trainen in opdrachten. Mensen met veel tijd en goede wandelbenen. Daar kan ik alleen van dromen... ik wil wel graag een hond, maar een iets kleinere voldoet wel....
Tijdens de thee, die we dronken rond een kampvuurput, gezeten op boomstammen, vertelde Hilde over het harde herdersbestaan.
Echt eenvoudig is het blijkbaar niet om in een tijd van officiële en publieke aanbestedingen een plekje te bemachtigen om met je kudde schapen te kunnen begrazen. In afwachting van een nieuwe plek had ze de dag voordien een grote groep schapen moeten verkopen en een andere groep verhuurd aan een andere herder. Het huilen stond haar tijdens haar verhaal soms nader dan het lachen. Het zijn spannende tijden voor haar. Tijd om te herbezinnen en te bekijken of ze nog verder wil werken als herder.
Na een indrukwekkende presentatie van het schapen drijven in samenwerking met de bordercollie die volgens mij de naam 'muis' droeg, gingen we op wandel met de schapen in bos en hei.
De schapen, die nog niet geschoren waren op dat moment, leken grote wolbalen op poten. Het schapenras waarmee de herder werkt zijn schoonebeker schapen. Werkelijk een prachtig ras met allemaal heel aparte koppen en kleuren.
Ze staan hoog op hun poten en zijn vrij indrukwekkende dieren.
De hond dreef de schapen altijd netjes weer bijeen. Als er een overmoedig lam teveel achterbleef of op onderzoek ging, haalde de hond het snel en behendig weer bij de kudde.
de schapen eten blaadjes van de bomen en struikjes op de hei. Ze kunnen heel harde plantendelen kauwen en verteren. Daardoor slijten hun tanden wel erg en kunnen ze maximum tien jaar leven. Andere schapen die altijd mals gras eten kunnen soms wel twintig jaar oud worden.
De hond bleef de hele wandeling werken. Hij hield de kudde angstvallig in het oog en volgde de orders van Hilde onmiddellijk op.
De wandeling was veel te vlug voorbij naar mijn zin, maar we hadden een goede impressie van wat een schaapsherder doet.
De lunch in Oldeberkoop bij Hawar was prachtig en heerlijk tegelijk! Een spaanse schoonzoon had zijn beste beentje voorgezet en zijn kookkunsten geëtaleerd op een overvolle en supermooie lunch die ook nog heel erg lekker was. Fruit, groenten en zelfgebakken brood en tortilla...het was er allemaal. Ook aan drinken heeft het ons de hele dag niet ontbroken.
Na de lunch konden we er aan beginnen.
De vuile schapenvachtjes om te vilten lagen al netjes over de tafels verdeeld.
Iedereen mocht een vachtje kiezen om te bewerken en de wol mooi bijeen leggen zodat er een mooie vorm ontstond. Ook bleek het raadzaam om het meeste grove vuil en gras er al tussenuit te trekken. Als iedereen tevreden was met het resultaat werd het omgedraaid met de mooie kant naar onder. Met plukjes wol werd er een viltlaag bovenop gelegd.
Dan kregen we liters warm water met zeep aangereikt om te verwerken in de wol. Drukken en inwrijven van de zeep was de opdracht. Als alles goed doordrenkt was, werd de wol in een bubbeltjesplastic gedraaid. Een handdoek er rond en dan kregen we de opdracht om de vacht te rollen tot het verviltingsproces klaar zou zijn. Man, man, man...dat was pas hard werken en zweten. Een halfuur tot drie kwartier altijd maar rollen, je armen van je lijf. Als er dan eindelijk groen licht werd gegeven dat het gelukt was, moest de wol nog tien keer heel erg hard op de tafel gegooid worden om het vilt nog meer in elkaar te laten klitten.
Ik zag uit wat er overbleef eerlijk gezegd nooit nog een mooi vachtje te voorschijn komen.
Dan werd het vachtje gespoeld en in een oude zwierder gestoken. Als er geen water meer uitkwam, het vachtje eruit...
Het was prachtig! Echt waar.
Wat ik er zo fijn aan vind, is het feit dat je geen schaap moet doden voor zijn vacht om een matje te hebben, maar dat je het bij herhaling kan doen zonder dat het schaap dood moet, zoals ander als je een schapenvachtje wil.
Het contact met de andere mensen was ook heel erg fijn. Met sommige mensen ontstond er bijna onmiddellijk een band. De meesten zijn gewoon zielsgenoten, wat bijna logisch lijkt als je de keuze maakt om hieraan mee te doen. De begeleider was heel sympathiek en kwam ook vaak even mee wol rollen als je het niet meer zag zitten. Hij werkte volgens mij het hardst van iedereen die er was.
Toen ik nadien weer op de boot kwam met mijn vachtje was ik doodmoe maar heel tevreden dat ik dit allemaal mocht beleven. Het was voor mij een van die dagen met een gouden randje omheen.
Een aanrader! Ik blijf het programma bekijken volgende maanden. Wie weet welke leuke dingen er nog kunnen gebeuren. Ondertussen wil ik het vilten graag ook thuis eens uitproberen. Wait and see!
