Acht maart zagen we twee eendjes op de vijver landen... Die is tijdens de winter afgedekt met een net omdat de reiger de vissen niet allemaal zou kunnen opeten. Als de eenden ons zagen achter het keukenraam vlogen ze weg...
tot zover...
Ondertussen hebben we bij het thuiskomen van onze vaartocht in de paasvakantie weer een eendje gezien in de tuin dat wegvloog als we bewogen... We gaan dan ook actief zoeken naar een mogelijk nest omdat we vorig jaar een nest naast de vijver hadden dat de eksters leegplunderden... Misschien is het hetzelfde eendje dat hier terug haar nest wil beginnen bouwen. We willen liever geen nest in de tuin en vermits er geen eieren te vinden zijn vinden we het niet zo erg als de eend terug wegvliegt als ze ons ziet..
tot zover...
En dan op 24 april als we rustig aan de keukentafel onze boterhammen eten 's middags zien we beweging naast de vijver... uit het niets komen eendekuikens te voorschijn zonder moeder...De moeder is in geen velden of wegen te zien... en kuikens die op zoek zijn naar hun moeder gaan één voor één in de vijver.
We blijven verwonderd en vertederd kijken naar dit mooi volkje dat nooit hun moeder zag en daarom ook gewoon naar ons toe komt in de veronderstelling dat wij de moeder wel zijn zeker...
Ze hebben geen angst en laten zich ook goed aanraken..
En dan beseffen we ....deze kuikens zonder moeder worden door de nabije eksters opgegeten binnen enkele minuten als ze alleen zijn... Zonder moeder overleeft er geen één.
Ook 's nachts moeten ze verwarmd worden... dat kunnen wij niet bieden..
De moeder komt niet (ook de volgende dagen niet)
Eenden (12!!!!) zouden in de beste omstandigheden als ze beschermd worden de vijver met de vissen leeggrazen en de tuin leegeten. Vermits het heel lang duurt voordat ze zelf kunnen vliegen zouden ze zolang vastzitten in onze kleine tuin. We moeten hulp zoeken. Dit overleven de vissen en de vijverplanten...en de rest van het terras en tuin niet.
We bellen naar een vriendin met een groot hart, veel ervaring en veel ruimte. Ze wil de kleintjes adopteren.
Ze krijgen het juiste voer... warmte van een kuikenlamp... en beschutting tot ze groot genoeg zijn om zelf weg te vliegen...
Niet beter dan de mama maar toch ook bijna zo goed...
Kuikens in een doos...
en naar Zoersel...
Even via de veilige handen van de jonge boer naar de veilige plek om te kunnen overleven...
Dat was een explosie van natuur in ons 'hofke'. die we ons nog lang zullen herinneren..
Blij dat we zulke dingen mogen meemaken!